“Een lesje in controle loslaten… Terwijl we even stilstaan op een druk kruispunt in Istanbul worden we aangesproken door een grote man met een imposante baard en een vriendelijke uitstraling. Hij vertelt iets over tandems en vraagt ons of we mee willen komen. Hij pakt zijn scooter en gebaard ons hem te volgen.. Daar laat hij ons een container zien waar een stuk of 15 tandems gestald zijn.

We waren er al van ondersteboven dat we er in Griekenland een hebben kunnen vinden, maar dit slaat toch wel echt alles. De tandems worden gebruikt zodat mensen met een handicap toch kunnen fietsen en hij werkt daar als vrijwilliger.

Die avond is er een tocht waarbij ze met fietsen het verkeer gaan ophouden als protest tegen gevaarlijk rijgedrag van automobilisten. Hij vraagt of we mee willen. Die avond zou hij met een meisje dat niet kan zien gaan fietsen, maar hij stelt voor dat zij anders bij Loek achterop gaat en ik bij hem. Op naar een nieuw avontuur dus! We pikken het meisje op. Ze heeft een geweldige kijk op de wereld. Ze doet meerdere studies tegelijkertijd en verteld dat ze in haar eentje in Europa is gaan liften, en dat terwijl ze niets ziet. Mensen helpen je vanzelf verteld ze. Of ze dan nooit bang is dat het misgaat? ‘Nee hoor, zegt ze nuchter. Het gaat altijd goed.’

Tijdens de toch zelf sta ik doodsangsten uit; Ik glijd de hele tijd half van het zadel van de tandem af en mijn bestuurder fietst wild gebarend door het verkeer, laat auto’s stoppen met zijn handgebaren, neemt de telefoon op terwijl hij aan het fietsen is en fietst erg hard om anderen in te halen. Een ding is duidelijk. Deze man is als een vis in het water in het drukke verkeer! Ook Loek heeft een spannende avond want hij voelt zich erg verantwoordelijk voor het meisje achterop.. en dan na wat een eeuwigheid duurde en waarschijnlijk nog geen uur was zijn we op onze eindbestemming. We hebben het overleefd. En ookal was het ritje vrij ongemakkelijk, zou ik zo weer meegaan!”